her zaman umut var

               Kör bir kuyuya düşüşün öyküsü var bu sefer mektubumda.Yok yok sakın kör mör dipler kuyular dedim diye panikleme.Evet düştüm.Yıllar önce.Senin gidişinden az zaman sonraydı.Dünyam yıkıldı.Evim yıkıldı.Ailem yıkıldı.Başımda koskoca bir dünyanın alametleri,koynumda evlatlarım ve ümitlerim.Evet kör bir kuyuydu. Ne dibini, nede seni çıkaracak halatı göremediğin bir kuyu.Elbet zordu.Korkuyordum.Sanki hiç aydınlanmayacak bir karanlık ve sessiliğin dermansızlığı...Tuhaftı...Sanki ben bir hayaldim sadece yaşananlar gerçekti.Tuhaftı...umutlar başucumdaydı ve gece susayarak uyanıp ağzımın kuruluğunu gidersin diye saldırdığım su bardağımdan yakındı.Umut hep vardı baba..İşte bu umutlar halat oldu yoluma.Çıktım tek tek düştüğüm kuyulardan.Şimdi mutluyum.Rahatım yerinde.Borcum yokkk harcım yok.Evim güzel,eşim dostum güzel.Ben güzelim çocuklarım güzel.İyiyiz babam yaa güzeliz işte.Hani derler ya keyifler tıkır.Arkadaşlarım,işyerinde müşterilerim çeşitli antideprasanlar alıyorlar.Ben umut alıyorum.Sabah akşam bir dozaj.Nasıl sevmeyeyim özlemeyeyim seni.Umudu da sen öğrettin bana."Her şeyde bir hayır var.İllaki sonu senin için iyi olacak.Sabret sonu selamet "derdin.Sabrettim babam.Bazen çok bazen az.Ama hep sabrettim.Şimdi uçsuz bucaksız ormanda kaybolsam,aç suzuz kalsam,rüzgarın dallara vuran sesi içimi ürpertse yine de korkmam.Çünkü ben en iyi bilenlerdenim.Her zaman umut var......